Cando se achega o momento da Paixón, e Xesús quere mostrar dun modo gráfico a súa realeza, entra triunfante en Xerusalén, montado nun burro! Estaba escrito que o Mesías había ser un rei de humildade: anunciade á filla de Sión: mira que vén a ti o teu Rei cheo de mansedume, sentado nunha asna e o seu burriño, fillo da que está afeita ao xugo¹⁹.

Agora, na Última Cea, Cristo preparou todo para despedirse dos seus discípulos, mentres eles se enlean na enésima contenda sobre quen dese grupo escollido sería considerado o maior. Xesús levántase da mesa e saca os seus vestidos e tomando unha toalla, cínguea. Bota despois auga nunha tina e ponse a lavar os pés dos discípulos e a limpárllelos coa toalla que se cinguira²⁰.

De novo predicou co exemplo, coas obras. Ante os discípulos, que discutían por motivos de soberbia, e de fachenda, Xesús inclínase e cumpre gustosamente o oficio de servo. Logo cando volve á mesa, coméntalles: comprendedes o que remato de facer convosco? Vós chamádesme Mestre e Señor, e dicides ben, porque o son. Mais se eu, que son o Mestre e o Señor, vos lavei os pés, deberiades tamén vós lavar os pés un ao outro²¹. A min conmóveme esta delicadeza do noso Cristo. Porque non afirma: se eu ocúpome disto, canto máis teriades que realizalo vós? Coló-case ao mesmo nivel, non coacciona: fustriga amorosamente a falta de xenerosidade daqueles homes.

Do mesmo xeito que aos primeiros doce, tamén a nós o Señor pode insinuarnos e nolo insinúa continuamente: exemplum dedi vobis²², deivos exemplo de humildade. Convertinme en servo, para que vós saibades, co corazón manso e humilde, servir a todos os homes.