Non concedades ningún creto aos que presentan a virtude da humildade como un apoucamento humano, ou como unha condena perpetua á tristura. Sentirse barro, recomposto con canterlas, é fonte continua de ledicia; significa recoñecerse pouca cousa diante de Deus: neno, fillo. E hai maior ledicia que a do que, sabéndose pobre e débil, se sabe tamén fillo de Deus? Por que nos entristecemos os homes? Porque a vida na terra non se desenvolve ao xeito que nós persoalmente esperabamos, porque xorden obstáculos que impiden ou dificultan seguir adiante na satisfacción do que pretendemos.

Nada disto ocorre, cando a alma vive esa realidade sobrenatural da filiación divina. Se Deus está por nós, quen contra nós?³³. Que estean tristes os que se empeñan en non se recoñecer fillos de Deus, veño repetindo desde sempre.

Para rematar, descubrimos na liturxia de hoxe dúas peticións que han saír como setas, da nosa boca e do noso corazón: concédenos, Señor Todopoderoso, que realizando sempre os divinos misterios merezamos achegármonos aos dons celestiais³⁴. E, pregámosche, Señor, que nos concedas servirte constantemente segundo a túa vontade³⁵. Servir, servir, meus fillos, é o noso; ser criados de todos, para que nos nosos días o pobo fiel aumente en mérito e número³⁶.