Non sei se vos contarían, na vosa nenez, a fábula daquel campesiño, ao que lle regalaron un faisán dourado. Transcorri-do o primeiro momento de alegría e sorpresa por ese agasallo, o novo dono buscou onde poder encerralo. Ao cabo de bastan-tes horas, tras moitas dúbidas e diferentes plans, optou por metelo no galiñeiro. As galiñas, admiradas pola beleza do que acababa de chegar, xiraban ao seu redor, co asombro do que descubre un semideus. No medio de tanto balbordo, soou a hora da pitanza e, ao botar o dono os primeiros puñados de farelo, o faisán —famélico pola espera— lanzouse con avidez a saciar o ventre de mal ano. Ante un espectáculo tan vulgar —aquel prodixio de fermosura comía coas mesmas ansias que o ani-mal máis corrente— as desencantadas compañeiras de curral arremeteron a peteirar contra o ídolo caído, ata lle arrincar todas as plumas. Así de triste é o derrubamento do ególatra; tanto máis desastroso canto máis se empinou sobre as súas propias forzas, presuntuosamente confiando na súa persoal capacidade.

Tirade consecuencias prácticas para a vosa vida diaria, sentíndoos depositarios duns talentos —sobrenaturais e humanos— que debedes de aproveitar rectamente, e rexeitade o ridículo engano de que algo vos pertence, coma se fose froito só do voso esforzo. Lembrádevos de que hai un sumando — Deus— do que ninguén pode prescindir.