Poida que ata estes momentos non nos sentísemos urxidos a seguir tan de preto os pasos de Cristo. Poida que non nos de-catásemos de que podemos unir ao seu sacrificio reparador as nosas pequenas renuncias: polos nosos pecados, polos pecados dos homes de todas as épocas, por ese labor malvado de Lucifer que continúa opoñendo a Deus o seu non serviam! Como nos atreveremos a clamar sen hipocrisía: Señor, dóenme as ofensas que feren o teu corazón amabilísimo, se non nos decidimos a privarnos dunha nimiedade ou a ofrecer un sacrificio minúscu-lo en loanza do seu Amor? A penitencia –verdadeiro desagravio– lánzanos polo camiño da entrega, da caridade. Entrega para reparar, e caridade para axudar aos demais, como Cristo nos axudou a nós.

De agora en diante, tede présa en amar. O amor non impedirá a queixa, a protesta. Porque con frecuencia soportamos a contrariedade, abofé; pero laiámonos; e daquela, ademais de desperdiciar a graza de Deus, cortámoslle as mans para futuros requirimentos. Hilarem enim datorem diligit Deus²⁴. Deus ama ao que dá con ledicia, coa espontaneidade que nace dun corazón namorado, sen os espaventos de quen se entrega coma se prestase un favor.