O domingo in albis trae á miña memoria unha vella tradición piadosa da miña terra. Neste día, no que a liturxia convida a desexar o alimento espiritual —rationabile, sine dolo lac concupiscite¹, apetecede o leite do espírito sen mestura de fraude—, era costume daquela que lles levasen a Sagrada Comuñón aos enfermos —non era preciso que fosen casos graves—, para que puidesen cumprir o precepto pascual.

Nalgunhas cidades grandes, cada parroquia organizaba unha procesión eucarística. Lémbrome dos meus anos de estudante universitario, que resultaba corrente que se cruzasen, polo Coso de Zaragoza, tres comitivas nas que só ían homes —milleiros de homes!—, con grandes cirios ardendo. Xente rexa, que acompañaba o Señor Sacramentado, cunha fe tan grande como aqueles fachóns que pesaban quilos.

Cando esta noite espertei varias veces, repetín, como xaculatoria, quasi modo geniti infantes²: coma nenos de berce... Pensaba que esa invitación da Igrexa nos vén moi ben a todos os que sentimos a realidade da filiación divina. Porque nos cómpre ser moi rexos, moi sólidos, con tempero capaz de influír no ambiente onde nos atopemos; e, porén, diante de Deus, é tan bo que nos consideremos fillos pequenos!

Somos fillos de Deus

Quasi modo geniti infantes, rationabile, sine dolo lacconcupiscite³: como nenos que acaban de chegar ao mundo, bramade polo leite limpo e puro do espírito. É estupendo este versículo de san Pedro, e entendo moi ben que a liturxia engadira a continuación: exultate Deo adiutori nostro: iubilate Deo Iacob⁴; saltade de xúbilo na honra de Deus: aclamade o Deus de Xacobe, que é tamén Señor e Noso Pai. Pero gustaríame que hoxe, vós e mais eu, meditásemos sobre o Santo Sacramento do Altar, que arrinca do noso corazón as máis altas loanzas a Xesús; querería que nos detivésemos nesta certeza da filiación divina e nalgunhas das súas consecuencias, para todos os que pretenden vivir con nobre empeño a súa fe cristiá.