153 Iubilate Deo. Exultate Deo adiutori nostro²⁰. Loade a Deus. Saltade de ledicia no Señor, a nosa única axuda. Xesús, quen non o comprenda, non coñece nada de amores, nin de pecados, nin de miserias! Eu son un pobre home, e entendo de pecados, de amores e de miserias. Sabedes o que é estar levantado ata o corazón de Deus? Comprendedes que unha alma se enfronte co Señor, lle abra o seu corazón e lle conte as súas queixas? Eu quéixome, por exemplo, cando se leva xunta El a xente de idade temperá, cando aínda poderían servilo e amalo moitos anos na terra; porque non o entendo. Mais son xemidos de confianza, pois sei que, se me apartase dos brazos de Deus, tropezaría axiña. Por iso, inmediatamente, sen présa, mentres acepto os designios do Ceo, engado: fágase, cúmprase, sexa loada e eternamente enxalzada a xustísima e amabilísima Vontade de Deus, sobre todas as cousas. Amén. Amén.

Este é o xeito de proceder que nos ensina o Evanxeo, a pillaría máis santa e a fonte de eficacia para o traballo apostólico; e este é o manancial do noso amor e da nosa paz de Fillos de Deus, e a senda pola que podemos transmitir agarimo e serenidade aos homes, e só por isto lograremos rematar no Amor os nosos días, tendo santificado o noso traballo, e buscando aí a felicidade escondida das cousas de Deus. Conducirémonos coa santa desvergoña dos nenos, e rexeitaremos a vergoña —a hipocrisía— dos maiores, que lles amedrenta volver ao seu pai, cando pasaron polo fracaso dunha caída.

Remato co saúdo do Señor, que recolle hoxe o Santo Evanxeo: pax, vobis! A paz sexa convosco... E enchéronse de gozo os discípulos vendo ao Señor²¹, ese Señor que nos acompaña ao Pai.