A prudencia, virtude necesaria

Na pasaxe do Evanxeo de san Mateu, que trae a Misa de hoxe, lemos: tunc abeuntes pharisaei, consilium inierunt ut caperent eum in sermone³; xuntáronse os fariseos, co fin de tratar entre eles como podían sorprender a Xesús no que falase. Non esquezades que este sistema dos hipócritas é unha táctica corrente tamén nestes tempos; penso que a mala herba dos fariseos non se extinguirá xamais no mundo: sempre tivo unha fecundidade prodixiosa. Quizais o Señor tolera que medre, para facernos prudentes a nós, os seus fillos; porque a virtude da prudencia resulta imprescindible para calquera que se atope en situación de dar criterio, de fortalecer, de corrixir, de acender, de alentar. E precisamente así, como apóstolo, tomando ocasión das circunstancias do seu quefacer ordinario, ten que actuar o cristián cos que o arrodean.

Alzo neste momento o meu corazón a Deus e pido, por mediación da Virxe Santísima —que está na Igrexa, pero sobre a Igrexa: entre Cristo e a Igrexa, para protexer, para reinar, para ser Nai dos homes, como o é de Xesús Noso Señor—; pido que nos conceda esa prudencia a todos, e especialmente aos que, metidos no torrente circulatorio da sociedade, desexamos traballar por Deus: abofé que nos cómpre aprender a ser prudentes.