Continua a escena evanxélica: e enviaron discípulos seus — dos fariseos— con algúns herodianos que lle dixeron: Mestre⁴. Mirade con que retranca lle chaman Mestre; fínxense admiradores e amigos, dispénsanlle un tratamento que se reserva á autoridade da que se espera recibir unha ensinanza. Magister, scimus quia verax es⁵, sabemos que es veraz... que astucia tan infame! Vistes dobrez maior? Andade por este mundo con tino. Non sexades cautelosos, desconfiados; non obstante, debedes sentir sobre os vosos ombreiros —lembrando aquela imaxe do Bo Pastor que aparece nas catacumbas— o peso desa ovella, que non é unha alma soa, senón a Igrexa enteira, a humanidade enteira.

Ao aceptar con gallardía esta responsabilidade, seredes audaces e seredes prudentes para defender e proclamar os dereitos de Deus. E entón, pola enteireza do voso comportamento, moitos vos considerarán e vos chamarán mestres, sen que vós o pretendades: que non buscamos a gloria terrea. Mais non vos estrañedes se, entre tantos que se vos acheguen, se insinúen eses que só vos pretenden adular. Gravade nas vosas almas o que me escoitastes repetidas veces: nin as calumnias, nin as murmuracións, nin os respectos humanos, nin o que dirán, e moito menos as loanzas hipócritas, nos teñen que impedir xamais cumprir o noso deber.