Sigamos o relato de san Mateu: sabemos que es veraz, e ensinas o camiño de Deus conforme á pura verdade⁹. Nunca acabo de sorprenderme ante este cinismo. Móvense coa intención de retorcer as palabras de Xesús Noso Señor, de collelo nalgún descoido e, no canto de expor sinxelamente o que eles consideran como un nó insoluble, intentan atordar ao Mestre con loanzas que só deberían saír de beizos adictos, de corazóns rectos. Detéñome de intento nestes matices, para que aprendamos a non ser receosos, pero si prudentes; para que non aceptemos a fraude do finximento, aínda que apareza revestida de frases e de acenos que en si mesmos responden á realidade, como sucede na pasaxe que estamos contemplando: Ti non fas distinción, dinlle; Ti viñeches para todos os homes; a Ti, nada te detén para proclamar a verdade e ensinar o ben¹⁰.

Repito; prudentes, si; cautelosos, non. Concedédelle a máis absoluta confianza a todos, sede moi nobres. Para min, vale máis unha palabra dun cristián, dun home leal —fíome enteiramente de cada un—, que a sinatura auténtica de cen notarios unánimes, aínda que poida que nalgunha ocasión me teñan enganado por seguir ese criterio. Prefiro expoñerme a que un desaprehensivo abuse desa confianza, antes de despoxar a ninguén do creto que merece como persoa e como fillo de Deus. Asegúrovos que nunca me defraudaron os resultados deste xeito de proceder.