O colirio da propia debilidade

Vós, coma min, atopádesvos acotío cargados con moitos erros, se vos examinades con valentía na presenza de Deus. Cando se loita por quitalos coa axuda divina, carecen de decisiva importancia e supéranse, aínda que pareza que nunca se consegue arrincalos de todo. Ademais, por riba desas debilidades, ti contribuirás a remediar as grandes deficiencias de outros, sempre que te empeñes en corresponder á graza de Deus. Ao recoñecerte tan fraco coma eles —capaz de todos os erros e de todos os horrores—, serás máis comprensivo, máis delicado e, ao tempo, máis esixente para que todos nos decidamos a amar a Deus co corazón enteiro.

Os cristiáns, os fillos de Deus, temos que asistir os outros, levando á práctica con honradez o que aqueles hipócritas musitaban avesamente ao Mestre: non miras a calidade das persoas¹². É dicir, rexeitemos por completo a acepción de persoas —interésannos todas as almas!—, malia que, loxicamente, teñamos que comezar por ocuparnos das que por unha ou outra circunstancia —tamén por motivos só humanos en aparencia— Deus colocou ao noso carón.