En certa ocasión, oín comentar a un desaprehensivo que a experiencia dos tropezos serve para volver caer, no mesmo erro, cen veces. Eu dígovos, en cambio, que unha persoa prudente aproveita eses reveses para escarmentar, para aprender a obrar o ben, para renovarse na decisión de ser máis santo. Da experiencia dos nosos fracasos e trunfos no servizo de Deus, sacade sempre, coa medra do amor, unha ilusión máis firme de proseguir no cumprimento dos vosos deberes e dereitos de cidadáns cristiáns, custe o que custe: sen covardías, sen rexeitar nin a honra nin a responsabilidade, sen asustarnos ante as reaccións que se alcen ao noso redor —quizais provenientes de falsos irmáns—, cando nobre e lealmente tratamos de buscar a gloria de Deus e o ben dos demais.

Logo temos que ser prudentes. Para que? Para ser xustos, para vivir a caridade, para servir eficazmente a Deus e a todas as almas. Con grande razón á prudencia chamóuselle genitrix virtutum¹⁵, nai das virtudes, e tamén auriga virtutum¹⁶, condutora de todos os hábitos bos.