Xustiza e amor á liberdade e á verdade

Desde a miña infancia —como se expresa a Escritura²⁹: en canto tiven oídos para oír—, xa empecei a escoitar o ruxerruxe da cuestión social. Non supón nada de particular, porque é un tema antigo, de sempre. Xurdiría quizais no mesmo instante no que os homes se organizaron dalgunha maneira, e fixéronse máis visibles as diferenzas de idade, de intelixencia, de capacidade de traballo, de intereses, de personalidade.

Non sei se é irremediable que haxa clases sociais; de todos os xeitos, tampouco é o meu oficio falar destas materias, e moito menos aquí, neste oratorio, onde nos temos xuntado para falar de Deus —non quixera na miña vida tratar nunca doutro tema—, e para charlar con Deus.

Pensade o que prefirades en todo o que a Providencia deixou á libre e lexítima discusión dos homes. Pero a miña condición de sacerdote de Cristo imponme a necesidade de remontarme máis alto, e de lembrarvos que, en todo caso, non podemos xamais deixar de exercitar a xustiza, con heroísmo se é preciso.