Xustiza e caridade

Lede a Escritura Santa. Meditade unha a unha as escenas da vida do Señor, as súas ensinanzas. Considerade especialmente os consellos e as advertencias cos que preparaba a aquel puñado de homes que ían ser os seus Apóstolos, os seus mensaxeiros, dun a outro confín da terra. Cal é a pauta principal que os marca? Non é o mandato novo da caridade? Foi con amor como se abriron paso naquel mundo pagán e corrompido.

Convencédevos de que unicamente coa xustiza non resolveredes nunca os grandes problemas da humanidade. Cando se fai xustiza a secas, non vos estrañedes se a xente se queda ferida: pide moito máis a dignidade do home, que é fillo de Deus. A caridade ten que ir dentro e a carón, porque o dulcifica todo, deifícao: Deus é amor³³. Temos que nos mover sempre por Amor a Deus, que torna máis fácil querer ao próximo, e purifica e eleva os amores terreos.

Para chegar da estrita xustiza á abundancia da caridade hai todo un traxecto que percorrer. E non son moitos os que perseveran ata a fin. Algúns confórmanse con achegarse aos limiares: prescinden da xustiza e limítanse a un pouco de be-neficencia, que cualifican de caridade, sen decatarse de que aquilo supón unha parte pequena do que están obrigados a fa cer. E móstranse tan satisfeitos de si mesmos, como o fari-seo que pensaba ter colmado a medida da lei porque facía xaxún dúas veces por semana e pagaba o décimo de todo canto posuía³⁴.