Se, por desgraza, se cae, hai que se erguer decontado. Coa axuda de Deus, que non faltará cando se poñen os medios, hase de chegar canto antes ao arrepentimento, á sinceridade humilde, á reparación, de xeito que a derrota momentánea se transforme nunha grande vitoria de Xesucristo.

Acostumádevos tamén a levar a loita a puntos que estean afastados dos muros da fortaleza. Non se pode andar a facer equilibrios nas fronteiras do mal: temos que evitar con afouteza o voluntario in causa, temos que rexeitar ata o máis pequeno desamor; temos que fomentar as ansias dun apostolado cristián, continuo e fecundo, que precisa a santa pureza como alicerce e como un dos seus froitos máis característicos. Ademais debemos encher sempre o tempo cun traballo intenso e responsable, buscando a presenza de Deus, porque non debemos esquecer xamais que fomos mercados a grande prezo, e que somos templos do Espírito Santo.

E que outros consellos vos suxiro? Pois os procedementos que utilizaron sempre os cristiáns que pretendían de verdade seguir a Cristo, os mesmos que empregaron aqueles primeiros que percibiron o alentar de Xesús: o trato asiduo co Señor na Eucaristía, a invocación filial á Santísima Virxe, a humildade, a temperanza, a mortificación dos sentidos —«que non compre mirar o que non é lícito desexar», advertía san Gregorio Magno²⁴— e a penitencia.

Dirédesme que todo iso resume, sen máis, a vida cristiá. Certamente, non cabe separar a pureza, que é amor, da esencia da nosa fe, que é caridade, o renovado namorarse de Deus que nos creou, que nos redimiu e que nos colle continuamente da man, aínda que non o advirtamos en multitude de circunstancias. Non pode abandonarnos. Sión dicía: Iavé abandonoume, o Señor esqueceuse de min. Pode a muller esquecerse do froito do seu ventre, non se compadecer do fillo das súas entrañas? Pois aínda que ela se esquecese, Eu nunca te esquecería²⁵. Non vos infunden estas palabras un gozo inmenso?