Adoito afirmar que tres son os puntos que nos enchen de contento na terra e que nos acadan a felicidade eterna do Ceo: unha fidelidade firme, delicada, alegre e indiscutida á fe, á vocación que cada quen recibiu e á pureza. O que se quede amarrado ás silveiras do camiño —a sensualidade, a soberbia...—, quedarase pola súa propia vontade e, se non rectifica, será un desgraciado por terlle dado as costas ao Amor de Cristo.

Volvo a afirmar que todos temos miserias. Mais as nosas miserias non nos deberán mover nunca a nos desentender do Amor de Deus, senón a acollernos a ese Amor, a meternos dentro desa bondade divina, como os guerreiros antigos se metían dentro da súa armadura: aquel ecce ego, quia vocasti me²⁶ — conta comigo, porque me chamaches—, é a nosa defensa. Non temos que nos arredar de Deus, porque descubramos as nosas fraxilidades; temos que atacar as miserias, precisamente porque Deus confía en nós.