A fe de Bartimeu

Desta volta é san Marcos o que nos conta a curación doutro cego. Ao saír de Xericó cos seus discípulos, seguido de moito xentío, Bartimeu o cego, fillo de Timeu, estaba sentado a carón do camiño para pedir esmola¹⁰. Oíndo aquel grande balbordo de xente, o cego preguntou: que pasa? Contestáronlle: Xesús de Nazaret. E entón acendéuselle tanto a alma na fe de Cristo, que berrou: Xesús, fillo de David, ten compaixón de min¹¹.

Non che dan ganas de berrar a ti, que estás tamén á beira do camiño, dese camiño da vida, que é tan curta; a ti, que che faltan luces; a ti, que necesitas máis grazas para decidirte a buscar a santidade? Non sentes a urxencia de clamar: Xesús, fillo de David, ten compaixón de min? Que fermosa xaculatoria, para que a repitas con frecuencia!

Aconséllovos que meditedes de vagar os momentos que preceden o prodixio, co fin de que conservedes gravada na vosa mente unha idea moi clara: que distintos son, do Corazón misericordioso de Xesús, os nosos pobres corazóns! Serviravos sempre, e de xeito moi especial á hora da proba, da tentación, e tamén á hora da resposta xenerosa nos pequenos quefaceres e nas ocasións heroicas.

Había alí moitos que lle rifaban a Bartimeu co intento de que calase¹². Como a ti, cando sospeitaches que Xesús pasaba á túa beira. Acelerouse o latexar do teu peito e comezaches tamén a clamar, removido por unha íntima inquedanza. E amigos, costumes, comodidade, ambiente, todos te aconsellaron: cala, non deas voces! Por que tes que chamar a Xesús? Non o molestes!

Pero o pobre Bartimeu non os escoitaba, e aínda continuaba con máis forza: Fillo de David, ten compaixón de min. O Señor, que o oíu desde o principio, deixouno perseverar na súa oración. O mesmo ca ti. Xesús percibe a primeira invocación da nosa alma, pero espera. Quere que nos convenzamos de que o necesitamos; quere que lle roguemos, que sexamos teimudos, como aquel cego que estaba a carón do camiño que saía de Xericó. «Imitémolo. Aínda que Deus non nos conceda axiña o que lle pedimos, aínda que moitos pretendan afastarnos da oración, non deixemos de implorarlle»¹³.