Procuremos que aumente a nosa humildade. Porque só unha fe humilde permite que miremos con visión sobrenatural. E non existe outra alternativa. Só son posibles dous modos de vivir na terra: ou se vive vida sobrenatural, ou vida animal. Ti e mais eu non podemos vivir máis ca vida de Deus, a vida sobrenatural. De que lle serve ao home gañar todo o mundo se perde a alma?²³. Que lle aproveita ao home todo o que poboa a terra, todas as ambicións da intelixencia e da vontade? Que vale isto, se todo se acaba, se todo se afunde, se son bambolinas de teatro todas as riquezas deste mundo terreo; se despois é a eternidade para sempre, para sempre, para sempre?

Este adverbio —sempre— fixo grande a Tareixa de Xesús. Cando ela —nena— saía pola porta do Adaja, atravesando as murallas da súa cidade acompañada polo seu irmán Rodrigo, para ir a terra de mouros a que os descabezasen por Cristo, murmuraba ao irmán que se cansaba: para sempre, para sempre, para sempre²⁴.

Menten os homes, cando din para sempre en cousas temporais. Só é verdade, cunha verdade total, o para sempre cara a Deus; e dese xeito tes que vivir ti, cunha fe que che axude a sentir sabores de mel, dozuras de ceo, ao pensar na eternidade que de verdade é para sempre.