Señor, por que chamas novo este mandamento? Como rematamos de escoitar, o amor ao próximo estaba prescrito no Antigo Testamento, e lembrades tamén que Xesús, apenas comeza a súa vida pública, amplía esa esixencia, con divina xenerosidade: oístes que foi dito: amarás ao teu próximo e terás odio ao teu inimigo. Eu pídovos máis: amade os vosos inimigos, facédelles o ben aos que vos aborrecen e orade polos que vos perseguen e calumnian⁴.

Señor, permítenos insistir: por que continúas chamando novo este precepto? Aquela noite, poucas horas antes de inmolarte na Cruz, durante esa conversa entrañable cos que —a pesar das persoais fraquezas e miserias, como as nosas— te acompañaron ata Xerusalén. Ti reveláchesnos a medida insospeitada da caridade: como eu vos amei. Como non te habían entender os Apóstolos, se foran testemuñas do teu amor insondable!

O anuncio e o exemplo do Mestre resultan claros, precisos. Subliñou con obras a súa doutrina. E, non obstante, moitas veces pensei que, despois de vinte séculos, aínda segue a ser un mandato novo, porque hai moi poucos homes que se preocupasen de practicalo; o resto, a maioría, preferiron e prefiren non se decatar. Cun egoísmo exacerbado, conclúen: para que máis complicacións, abóndame e sóbrame co meu.

Non cabe semellante postura entre os cristiáns. Se profesamos esa mesma fe, se de verdade ambicionamos pisar nas nidias pegadas que deixaron na terra as pisadas de Cristo, non temos que nos conformar con lles evitar aos outros os males que non desexamos para nós mesmos. Isto é moito, pero é moi pouco, cando comprendemos que a medida do noso amor vén definida polo comportamento de Xesús. Ademais, El non nos propón esa norma de conduta como unha meta ao lonxe, como a coroación dunha vida de loita. É —debe ser, insisto, para que o traduzas en propósitos concretos— o punto de partida, porque o Noso Señor o antepón como signo previo: nisto coñecerán que sodes os meus discípulos.