Xesucristo, Noso Señor, encarnouse e tomou a nosa natureza, para mostrarse á humanidade como modelo de todas as virtudes. Aprendede de min, invita, que son manso e humilde de corazón⁵.

Máis tarde, cando lles explica aos Apóstolos o sinal polo que os recoñecerán como cristiáns, non di: porque sodes humildes. El é a pureza máis sublime, o Año inmaculado. Nada podía manchar a súa santidade perfecta, sen tacha⁶. Pero tampouco indica: decataranse de que están ante os meus discípulos porque sodes castos e limpos.

Pasou por este mundo co máis completo desprendemento dos bens da terra. Sendo Creador e Señor de todo o universo, faltoulle incluso o lugar onde pousar a cabeza⁷. Con todo, non comenta: saberán que sodes dos meus, porque non vos apegades ás riquezas. Permanece corenta días coas súas noites no deserto, en xaxún rigoroso⁸, antes de se dedicar á predicación do Evanxeo. E, do mesmo xeito, non asegura aos seus: compren-derán que servides a Deus, porque non sodes comellóns nin bebedores.

A característica que distinguirá aos apóstolos, aos cristiáns auténticos de todos os tempos, oímola: nisto —precisamente nisto— coñecerán todos que sodes os meus discípulos, en que vos teñades amor os uns aos outros⁹.

Paréceme perfectamente lóxico que os fillos de Deus se quedaran sempre removidos —coma ti e mais eu, nestes momentos— ante esa insistencia do Mestre. «O Señor non establece como proba da fidelidade dos seus discípulos, os prodixios ou os milagres inauditos, malia que lles conferiu o poder de facelos, no Espírito Santo. Que lles comunica? Coñecerán que sodes os meus discípulos se vos amades reciprocamente»¹⁰.