Abofé que foi moi grande a miña alegría, tamén porque se vía confirmado novamente un apostolado tan preferido polo Opus Dei, o apostolado ad fidem, que non rexeita a ningunha persoa, e admite os non cristiáns, os ateos, os pagáns, para que no posible participen dos bens espirituais da nosa Asociación*: isto ten unha longa historia, de dor e de lealdade, que teño contado noutras ocasións. Por iso repito, sen medo, que considero un celo hipócrita, embusteiro, o que empurra a tratar ben aos que están lonxe, de paso que se asoballa e despreza aos que viven connosco a mesma fe. Tampouco creo que te intereses polo último pobre da rúa, se martirizas os da túa casa; se permaneces indiferente nas súas alegrías, nas súas magoas e nos seus desgustos; se non te esforzas en comprender ou en pasar por alto os seus defectos, sempre que non sexan ofensa a Deus.