Non vos conmove que o Apóstolo Xoán, xa ancián, empregue a maior parte dunha da súas epístolas en exhortarnos para que nos comportemos segundo esa doutrina divina? O amor que debe mediar entre os cristiáns nace de Deus, que é Amor. Queridiños, amémonos os uns aos outros, porque a caridade procede de Deus, e todo o que ama é nacido de Deus e a Deus coñece. O que non ama non coñece a Deus, porque Deus é Amor¹⁴. Detense na caridade fraterna, pois por Cristo fomos convertidos en fillos de Deus: vede que amor tivo o Pai por nós, querendo que nos chamemos fillos de Deus e que o sexamos¹⁵.

E, mentres golpea rexamente as nosas conciencias para que se troquen máis sensibles á graza divina, insiste en que temos recibido unha proba marabillosa do amor do Pai polos homes: nisto demostrouse a caridade de Deus cara nós, en que Deus enviou o seu Fillo Unixénito ao mundo, para que por El teñamos vida¹⁶. O Señor tomou a iniciativa, vindo ao noso encontro. Deunos ese exemplo, para que acudamos con El a servir os demais, para que —gústame repetilo— poñamos xenerosamente o noso corazón no chan, de xeito que os outros pisen en brando, e resúltelles máis amable a loita. Debémonos comportar deste xeito, fomos feitos fillos do mesmo Pai, dese Pai que non dubidou en nos entregar ao seu Fillo moi amado.