Ímoslle pedir agora ao Señor, para rematar este momento de conversa con El, que nos conceda repetir con san Paulo que trunfamos por virtude daquel que nos amou. Polo cal estou seguro que nin a morte, nin a vida, nin os anxos, nin os principados, nin as virtudes, nin o presente, nin o vindeiro, nin a forza, nin o que hai de máis alto, nin de máis profundo, nin calquera outra criatura poderá xamais afastarnos do amor de Deus, que está en Xesucristo Noso Señor³⁶.

A Escritura canta tamén deste amor con palabras acesas: as augas abondosas non puideron extinguir a caridade, nin os ríos arrastrala³⁷. Este amor colmou sempre o Corazón de Santa María, ata enriquecela con entrañas de Nai para a humanidade enteira. Na Virxe, o amor a Deus confúndese tamén coa solicitude por todos os seus fillos. Debeu sufrir moito o seu Corazón docísimo, atento, ata aos miúdos detalles —non teñen viño³⁸—, ao presenciar aquela crueldade colectiva, aquela saña que foi, de parte dos verdugos, a Paixón e a Morte de Xesús. Pero María non fala. Como o seu Fillo, ama, cala e perdoa. Esa é a forza do amor.