Son tantas as escenas nas que Xesucristo fala co seu Pai, que resulta imposible detérmonos en todas. Mais penso que non podemos deixar de considerar as horas, tan intensas, que preceden á súa Paixón e Morte, cando se prepara para consumar o Sacrificio que nos devolverá ao Amor divino. Na intimidade do Cenáculo o seu Corazón rebórdase: diríxese suplicante ao Pai, anuncia a vinda do Espírito Santo, anima aos seus a un continuo fervor de caridade e de fe.

Ese acendido recollemento do Redentor continúa en Xetsemaní, cando percibe que xa é eminente a súa Paixón, coas humillacións e as dores que se achegan, esa Cruz dura, na que colgan aos malfeitores, que El desexou ardentemente. Pai, se é posible arreda de min este cáliz⁵. E axiña: pero non se faga a miña vontade, senón a túa⁶. Máis tarde, cosido ao madeiro, só, cos brazos estendidos con xesto de sacerdote eterno, segue mantendo o mesmo diálogo co seu Pai: nas túas mans encomendo o meu espírito⁷.