Oración, diálogo

Xa entramos por camiños de oración. Como seguir? Non vistes como tantos —elas e eles— parece que falan consigo mesmos, escoitándose compracidos? E unha verborrea case continua, un monólogo que insiste incansablemente nos problemas que lles preocupan, sen poñer os medios para resolvelos, movidos quizais unicamente pola morbosa ilusión de que os compadezan ou de que os admiren. Diríase que non pretenden máis.

Cando de verdade se quere desafogar o corazón, se somos francos e sinxelos, buscaremos o consello das persoas que nos aman, que nos entenden: chárlase co pai, coa nai, coa muller, co marido, co irmán, co amigo. Isto é xa diálogo, malia que con frecuencia non se desexe tanto oír, como falar de vagar, contar o que nos ocorre. Empecemos a conducirnos deste xeito con Deus, seguros de que El nos escoita e nos reponde; e atenderémolo e abriremos a nosa conciencia a unha conversa humilde, para referirlle confiadamente todo o que latexa na nosa cabeza e no noso corazón: alegrías, tristezas, esperanzas, desabores, éxitos, fracasos, e ata os detalles máis miúdos da nosa xornada. Porque teremos comprobado que todo o noso lle interesa ao noso Pai Celestial.