Para lle dar canle á oración adoito —quizais poida axudarlle tamén a algún de vós— a materializar ata o máis espiritual. O Noso Señor utilizaba ese procedemento: gustáballe ensinar con parábolas, sacadas do ambiente que o arrodeaba: do pastor e das ovellas, da vide e dos cotóns, de barcas e de redes, da semente que o sementador bota ao chou...

Na nosa alma caeu a Palabra de Deus. Que clase de terra lle temos preparado? Son abondosas as pedras? Está inzada de silvas? É quizais un lugar demasiado pisado por andaduras soa-mente humanas, pequenas, sen brío? Señor, que a miña parcela sexa terra boa, fértil, exposta xenerosamente á chuvia e ao sol; que arraigue a túa semente; que produza espigas repletas de gran, trigo bo.

Eu son a vide e vós os cotóns³⁰. Chegou setembro e están as cepas cheas de cotóns longos, delgados, flexibles e nodosos, ateigados de froito, listo xa para a vendima. Mirádeos repletos, porque participan do vizo do tronco: só deste xeito se puideron converter en polpa doce e madura, que encherá de alegría a vista e o corazón da xente³¹, aqueles minúsculos gromos de hai uns meses. No chan quedan quizais uns garabullos soltos, medio soterrados. Eran tamén cotóns, pero secos, agostados. Son o símbolo máis gráfico da esterilidade. Porque sen Min non podedes facer nada³².

O tesouro. Imaxinade o gozo inmenso do afortunado que o atopa. Rematáronse as estreiteces, as angustias. Vende todo o que posúe e compra aquel campo. Todo o seu corazón la texa alí: onde agocha a súa riqueza³³. O noso tesouro é Cristo; non nos debe importar botar pola borda todo o que sexa atranco, para poder seguilo. E a barca, sen ese lastre inútil, navegará dereitamente cara ao porto seguro do Amor de Deus.