Agora cadra traer a nosa memoria a consideración dun episodio, que pon de manifesto aquel estupendo vigor apostólico dos primeiros cristiáns. Non pasara un cuarto de século desde que Xesús subira aos ceos, e xa en moitas cidades e aldeas se propagaba a súa sona. A Éfeso, chega un home chamado Apolo, varón elocuente eversado nas escrituras. Estaba instruído no camiño do Señor, predicaba con afervoado espírito e ensinaba exactamente todo o pertencente a Xesús, malia que non coñecíamáis co bautismo de Xoán³⁶.

Na mente dese home xa se insinuara a luz de Cristo: oíra falar del, e anúnciallelo aos outros. Pero aínda lle quedaba un pouco de camiño, para informarse máis, acadar de todo a fe, e amar de veras ao Señor. Escoita a súa conversa un matrimonio, Aquila e Priscila, os dous cristiáns, e non permanecen inactivos e indiferentes. Non se lles ocorre pensar: este xa sabe bastante, ninguén nos chama a darlle leccións. Como eran almas con auténtica preocupación apostólica, achegáronse a Apolo, levárono con eles e instruírono máis a fondo na doutrina do Señor³⁷.