Preguntémonos de novo, na presenza de Deus: Señor, para que nos proporcionaches este poder?; por que depositaches en nós esa facultade de escollerte ou de rexeitarte? Ti desexas que empreguemos acertadamente esta capacidade nosa. Señor, que queres que faga?¹⁷. E a resposta diáfana, precisa: amarás ao Señor o teu Deus con todo o teu corazón, e con toda a túa alma e con toda a túa mente¹⁸.

Védelo? A liberdade adquire o seu auténtico sentido cando se exercita en servizo da verdade que rescata, cando se gasta en buscar o Amor infinito de Deus, que nos desata de todas as servidumes. Cada día aumentan as miñas ansias de anunciar a grandes voces esta insondable riqueza do cristián: a liberdade da gloria dos fillos de Deus! ¹⁹. Aí resúmese a «vontade boa», que nos aprende a perseguir «o ben despois de distinguilo do mal»²⁰.

Gustaríame que meditásedes nun punto fundamental, que nos enfronta coa responsabilidade da nosa conciencia. Ninguén pode elixir por nós: «velaquí o grao supremo de dignidade nos homes: que por si mesmos, e non por outros, se dirixen cara ao ben»²¹. Moitos herdamos a fe católica dos nosos pais e, por graza de Deus desde que recibimos o Bautismo, apenas nacidos, comezou na alma a vida sobrenatural. Pero temos que renovar ao longo da nosa existencia —e aínda ao longo de cada xornada— a determinación de amar a Deus sobre todas as cousas. «É cristián, digo verdadeiro cristián, o que se somete ao imperio do único Verbo de Deus»²², sen sinalar condicións a ese acatamento, dispostos a resistir a tentación diabólica coa mesma actitude de Cristo: adorarás ao teu Deus e Señor e a El só servirás²³.