Fe do pobo cristián

Esa foi sempre a fe segura. Contra os que a negaron o Concilio de Éfeso proclamou que «se alguén non confesa que o Enmanuel é verdadeiramente Deus, e que por iso a Santísima Virxe é Nai de Deus, posto que xerou segundo a carne ao Verbo de Deus encarnado, sexa anatema»¹.

A historia conservounos testemuños da ledicia dos cristiáns ante estas decisións claras, netas, que reafirmaban o que todos crían: «o pobo enteiro da cidade de Éfeso, desde as primeira horas da mañá ata a noite, permaneceu ansioso en espera da resolución... Cando se soubo que o autor das blasfemias fora deposto, todos a unha voz comezaron a glorificar a Deus e a aclamar o Sínodo, porque caera o inimigo da fe. Apenas saímos da igrexa fomos acompañados con fachóns ata as nosas casas. Era de noite: toda a cidade estaba alegre e alumeada»². Deste xeito escribe san Cirilo, e non podo negar que, aínda a distancia de sete séculos, aquela reacción de piedade impresióname fondamente.

Queira Deus Noso Señor que esta mesma fe arda nos nosos corazóns, e que dos nosos beizos se alce un canto de acción de grazas: porque a Trindade Santísima, ao elixir a María como Nai de Cristo, Home coma nós, púxonos a cada un baixo o seu manto maternal. É Nai de Deus e Nai nosa.