Nai do Amor Fermoso

277 Ego quasi vitis fructificavi...: como vide botei fermosos cotóns e as miñas flores deron saborosos e ricos froitos⁵. Así limos na Epístola. Que esa suavidade de olor que é a devoción á nosa Nai, abunde na nosa alma e na alma de todos os cristiáns, e nos leve á confianza máis completa en quen vela sempre por nós.

Eu son a Nai do amor fermoso, do temor, da ciencia e da san-ta esperanza⁶. Leccións que nos lembra hoxe Santa María. Lección de amor fermoso, de vida limpa, dun corazón sensible e apaixonado, para que aprendamos a ser fieis ao servizo da Igrexa. Non é un amor calquera este: é o Amor. Aquí non se dan traizóns, nin cálculos, nin esquecementos. Un amor fermoso, porque ten como principio e como fin o Deus tres ve-ces Santo, que é toda a Fermosura, toda a Bondade e toda a Grandeza.

Pero fálase tamén de temor. Non me imaxino máis temor que o de se arredar do Amor. Porque Deus Noso Señor non nos quere apoucados, timoratos e cunha entrega anódina. Necesítanos audaces, valentes, delicados. O temor que nos lembra o texto Sagrado tráenos a memoria aqueloutra queixa da Escritura: busquei ao amado da miña alma; busqueino e non o atopei⁷.

Isto pode ocorrer, se o home non comprendeu ata o fondo o que significa amar a Deus. Sucede entón que o corazón se deixa arrastrar por cousas que non conducen ao Señor. E, como consecuencia, perdémolo de vista. Outras veces quizais é o Señor o que se agocha: El sabe por que. Anímanos daquela a buscalo con máis ardor e, cando o descubrimos, exclamamos gozosos: agarreino e xa non o soltarei ⁸.