Mestra de esperanza. María proclama que a chamarán benaventurada todas as xeracións²⁰. Humanamente falando, en que motivos se apoiaba esa esperanza? Quen era Ela para os homes e mulleres daquela? As grandes heroínas do Vello Testamento —Xudit, Ester, Débora— acadaron xa na terra unha gloria humana, foron aclamadas polo pobo, enxalzadas. O tro-no de María, como o do seu Fillo, é a Cruz. E durante o resto da súa existencia, ata que subiu en corpo e alma aos Ceos, é a súa calada presenza o que nos impresiona. San Lucas, que a coñecía ben, anota que está a carón dos primeiros discípulos, en oración. Así remata os seus días terreos, a que ía ser loada polas criaturas ata a eternidade.

Como contrasta a esperanza da Nosa Señora coa nosa impaciencia! Con frecuencia reclamámoslle a Deus que nos pague deseguido o pouco ben que temos efectuado. Apouco de aflorar a primeira dificultade, xa nos queixamos. Somos, moitas veces, incapaces de soster o esforzo, de manter a esperanza. Porque nos falta fe: benaventurada ti, que criches! Porque se cumprirán as cousas que se che teñen declarado de parte do Señor²¹.