Canto medrarían en nós as virtudes sobrenaturais, se lográsemos tratar de verdade a María, que é Nai Nosa! Que non nos importe repetirlle durante o día —co corazón, sen necesidade de palabras— pequenas oracións, xaculatorias. A devoción cristiá reuniu moitos deses eloxios apaixonados nas Ladaíñas que acompañan o Santo Rosario. Pero cada quen é libre de aumentalas, dirixíndolle novas loanzas, dicíndolle o que —por un santo pudor que Ela entende e aproba— non nos atreveriamos a pronunciar en voz alta.

Aconsélloche —para rematar— que fagas, se aínda non o fixeches, a túa experiencia particular do amor materno de María. Non basta saber que Ela é Nai, considerala dese xeito, falar así dela. É a túa Nai e ti es o seu fillo; quérete como se foses o seu fillo único neste mundo. Trátaa en consecuencia: cóntalle todo o que che pasa, hónraa, quérea. Ninguén o fará por ti, tan ben coma ti, se ti non o fas.

Asegúroche que, se emprendes este camiño, atoparás deseguida todo o amor de Cristo: e veraste metido nesta vida inefable de Deus Pai, Deus Fillo e Deus Espírito Santo. Sacarás forzas para cumprir rematadamente a Vontade de Deus, encheraste de desexos de servir a todos os homes. Serás o cristián que por veces soñas ser: cheo de obras de caridade e de xustiza, alegre e forte, comprensivo cos demais e exixente contigo mesmo.

Esa, e non outra, é a ousadía da nosa fe. Acudamos a Santa María, que Ela nos acompañará cun andar firme e constante.