A Santa Cruz

Afán de adoración, ansias de desagravio con sosegada suavidade e con sufrimento. Farase vida na nosa vida a afirmación de Xesús: O que non toma a súa cruz, e me segue, non é digno de min¹⁷. E o Señor maniféstasenos cada vez máis esixente, pídenos reparación e penitencia, ata nos empuxar a experimentar o fervente anhelo de querer vivir para Deus, cravado na cruz xuntamente con Cristo¹⁸. Pero este tesouro gardámolo en vasos de barro fráxil e crebadizo, para que se recoñeza que a grandeza do poder que se advirte en nós é de Deus e non nosa¹⁹.

Descubrímonos acosados de toda sorte de tribulacións, e non por iso perdemos o ánimo; atopámonos en grandes apuros, non desesperados ou sen recursos; somos perseguidos, non desamparados; abatidos, mais non enteiramente perdidos: trae-mos sempre representada no noso corpo por todas partes a mortificación de Xesús²⁰.

Imaxinamos que o Señor, ademais, non nos escoita, que andamos enganados, que só se oe o monólogo da nosa voz. Atopámonos, como sen apoio sobre a terra e abandonados do ceo. Non obstante, é verdadeiro e práctico o noso horror ao pecado, aínda que sexa venial. Coa teimosía da Cananea, axeon-llámonos rendidamente coma ela, que o adorou, implorando: Señor, socórreme²¹. Desaparecerá a escuridade, superada pola luz do Amor.