É a hora de clamar: lémbrate das promesas que me fixeches, para encherme de esperanza; isto consólame na miña nada, e enche o meu vivir de fortaleza²². O Noso Señor quere que contemos con El, para todo: vemos con evidencia que sen El nada podemos²³, e que con El podemos todas as cousas²⁴. Confírmase a nosa decisión de andar sempre na súa presenza²⁵.

Coa claridade de Deus no entendemento, que parece inactivo, resúltanos indubidable que, se o Creador coida de todos —incluso dos seus inimigos—, canto máis coidará dos seus amigos! Convencémonos de que non hai mal, nin contradición, que non veñan para ben: deste xeito, aséntanse con máis firmeza, no noso espírito, a ledicia e a paz, que ningún motivo humano nos poderá arrincar, porque estas visitacións sempre nos deixan algo seu, algo divino. Loemos o Señor Deus Noso, que efectuou en nós obras admirables²⁶, e comprenderemos que fomos creados con capacidade para posuír un infinito tesouro²⁷.