Con esta entrega, o celo apostólico acéndese, medra cada día —pegando esa ansia aos outros—, porque o ben se tende a difundir. Non é posible que a nosa pobre natureza, tan preto de Deus, non arda en fames de sementar no mundo enteiro a alegría e a paz, de regar todo coas augas redentoras que abrollan do Costado aberto de Cristo³⁹, de comezar e rematar todas as tarefas por Amor.

Falábavos antes de dores, de sufrimentos, de bagoas. E non me contradigo se afirmo que, para un discípulo que busque amorosamente ao Mestre, é moi distinto o sabor das tristuras, das magoas, das aflicións: desaparecen en canto se acepta de veras a Vontade de Deus, en canto se cumpren con gusto os seus designios, como fillos fieis, malia que os nervios dean a impresión de romperse e o suplicio pareza insopor-table.