Escravitude por escravitude —se, de todos os xeitos, temos que servir, pois, admitíndoo ou non, esta é a condición hu-mana—, nada hai mellor que saberse, por Amor, escravo de Deus. Porque nese momento perdemos a situación de escravos, para convertérmonos en amigos, en fillos. E aquí maniféstase a diferenza: afrontamos as honestas ocupacións do mundo coa mesma paixón, co mesmo afán que os demais, pero con paz no fondo da alma; con alegría e serenidade, tamén nas contradicións: non depositamos a nosa confianza no que pasa senón no que permanece para sempre, non somos fillos da escrava, senón da libre³⁷.

De onde nos vén esta liberdade? De Cristo, Noso Señor. Esta é a liberdade coa que El nos redimiu³⁸. Por iso ensina: se o Fillo vos alcanza a liberdade, seredesverdadeiramente libres³⁹. Os cristiáns non temos que pedir prestado a ninguén o verdadeiro sentido deste don, porque a única liberdade que salva ao home é a cristiá.

Gústame falar da aventura da liberdade, porque así se desenvolve a vosa vida e a miña. Libremente —como fillos, non como escravos— seguimos o vieiro que o Señor sinalou para cada un de nós. Saboreamos esta soltura de movementos como un agasallo de Deus.

Libremente, sen coacción ningunha, porque me peta, decídome por Deus. E comprométome a servir, a converter a miña existencia nunha entrega aos demais, por amor ao meu Señor Xesús. Esta liberdade anímame a clamar que nada, na terra, me separará da caridade de Cristo⁴⁰.