Se vos fixades, entre as moitas loanzas que dirixiron a Xesús os que contemplaron a súa vida, hai unha que dalgún xeito comprende todas. Refírome a aquela exclamación, inzada de xestos de asombro e de entusiasmo, que espontaneamente repetía a multitude ao presenciar atónita os seus milagres: bene omnia fecit³, todo o fixo admirablemente ben: os grandes prodixios, e as cousa miúdas, cotiás, que a ninguén abraiaron, pero que Cristo realizou coa plenitude de quen é perfectus Deusper fectus homo⁴, perfecto Deus e home perfecto.

Toda a vida do Señor namórame. Teño, ademais unha debilidade particular polos seus trinta anos de existencia oculta en Belén, en Exipto e en Nazaret. Ese tempo —longo—, do que apenas se fala no Evanxeo, aparece desprovisto de significado propio aos ollos de quen o considera con superficialidade. E, porén, sempre sostiven que ese silencio sobre a biografía do Mestre é ben elocuente, e encerra leccións de marabilla para os cristiáns. Foron anos intensos de traballo e de oración, nos que Xesucristo levou unha vida corrente —coma a nosa, se queremos—, divina e humana á vez; naquel sinxelo e ignorado obradoiro de artesán, como despois perante a multitude todo o cumpriu á perfección.