Advírtovos, e non hai presunción da miña parte, que deseguida me decato de se esta conversación miña cae en saco roto ou esvara por riba do que me escoita. Deixádeme que vos abra o meu corazón, para que me axudedes a dar grazas a Deus. Cando no 1928 vin o que o Señor quería de min, inmediatamente comecei o labor. Naqueles anos —grazas, meu Deus, porque houbo moito que sufrir e moito que amar!—, tomáronme por tolo; outros, nun alarde de comprensión, chamábanme soñador, pero soñador de soños imposibles. Malia todo, e da miña propia miseria, continuei sen desanimarme; como aquilo non era meu, foise abrindo camiño no medio das dificultades, e hoxe é unha realidade estendida pola terra enteira, de polo a polo, que parece tan natural á maioría porque o Señor se encargou de que se recoñecese como cousa súa.

Dicíavos que, apenas cruzo dúas palabras cunha persoa, decátome de se entende ou non. Non me pasa como á galiña choca que está cubrindo a niñada, e unha man allea endósalle un ovo de parrula. Transcorren os días, e só cando os pitos rompen a casca, e ve corricar aquel cacho de la, polos seus andares desleixados —unha zanca aquí e outra acolá— advirte que ese non é dos seus; que non aprenderá nunca a piar, por máis que se empeñe. Nunca maltratei a ninguén que me volvese as costas, nin sequera cando aos meus desexos de axudar me pagaron cun descaro. Por iso, alá polo ano 1939, chamoume a atención un letreiro que atopei nun edificio, no que daba un curso de retiro a uns universitarios. Rezaba así: cada camiñante siga o seu camiño; era un consello aproveitable.