Sucede, non obstante, que algúns —son bos, bondadosos— aseguran de palabra que aspiran a difundir o ideal fermoso da nosa fe, mais na práctica conténtanse cunha conduta profesio nal lixeira, descoidada: parecen toleiráns. Se tropezamos con estes cristiáns que falan por falar, temos que lles axudar con agarimo e con clareza; e, recorrer, cando sexa necesario, a ese remedio evanxélico da corrección fraterna: se alguén como home que é, caese desgraciadamente nalgunha falta, ao tal instruí-deo con espírito de mansedume, estando atento con un mesmo, para non caer na mesmatentación. Levade uns as cargas dos outros e así cumpriredes a Lei de Cristo²². E, se sobre a súa profesión de católicos engádense outros motivos: máis anos, experiencia ou responsabilidade, entón, con maior razón temos que falar, temos que procurar que reaccionen, para que consigan maior peso na súa vida de traballo, orientándoos como un bo pai, como un mestre, sen humillar.

Remóveme moito meditar devagar o comportamento de san Paulo: ben sabedes vós mesmos o que debedes facer para imitarnos, posto que non andamos desordenadamente entre vós nin comemos de moca o pan á conta de outro, senón que con esforzo e fatiga, traballando noite e día, por non vos ser gravosos a ninguén... Así é que cando andaba entre vós intimabamos isto: quen non queira traballar, que tampouco coma²³.