Por amor a Deus, por amor ás almas e por corresponder á nosa vocación de cristiáns, temos que dar exemplo. Para non escandalizar, para non producir nin a sombra da sospeita de que os fillos de Deus son febles ou non serven, para non ser causa de desedificación..., vós tedes que vos esforzar en ofrecer coa vosa conduta a medida xusta, o bo talante dun home responsable. Tanto o campesiño que ara a terra mentres alza decontino o seu corazón a Deus, coma o carpinteiro, o ferreiro, o oficinista, o intelectual —todos os cristiáns— teñen que ser modelo para os seus colegas, sen orgullo, posto que ben claro queda nas nosas almas o convencemento de que unicamente se contamos con El conseguiremos acadar a vitoria: nós, sós, non podemos nin levantar unha palla do chan²⁴. Polo tanto, cadaquén na súa tarefa, no lugar que ocupa na sociedade ha sentir a obriga de facer un traballo de Deus, que semente en todas partes a paz e a ledicia do Señor. «O perfecto cristián leva sempre consigo serenidade e gozo. Serenidade, porque se sente en presenza de Deus; gozo porque se ve arrodeado dos seus dons. Un cristián verdadeiramente é un personaxe real, un sacerdote santo de Deus»²⁵.