Cóntao san Lucas, no capítulo sétimo: rogoulle uns dos fariseos que fose xantarcon el. E entrando na casa do fariseo, púxose á mesa¹. Chega entón unha muller da cidade, coñecida publicamente como pecadora, e achégase para lavarlle os pés a Xesús, que segundo a usanza da época come recostado. As bágoas son a auga deste conmovedor lavatorio; o pano que seca, os cabelos. Con bálsamo traído nun rico vaso de alabastro, unxe os pés do Mestre. E bícaos.

O fariseo pensa mal. Non lle entra na cabeza que Xesús albergue tanta misericordia no seu corazón. Se este fose un profeta —imaxina—, sabería quen é e que tal é esta muller². Xesús le os seus pensamentos, e declara: ves a esta muller? Eu entrei na túa casa e non me deches auga con que lavar os meus pés; e esta bañounos coas súas lágrimas e enxugounos cos seus cabelos. Ti non me deches o ósculo, e esta desde que chegou, non cesou de bicar os meus pés. Ti non unxiches con óleo a miña cabeza, e esta sobre os meus pés derramou perfumes. Polo tanto, dígoche: que lle son perdoados moitos pecados, porque amou moito³.

Non nos podemos deter agora nas divinas marabillas do Corazón misericordioso do Noso Señor. Ímonos fixar noutro aspecto da escena: en como Xesús bota de menos todos eses detalles de cortesía e delicadeza humanas, que o fariseo non foi quen de lle manifestar. Cristo é perfectus Deus, perfectus homo⁴, Deus, Segunda Persoa da Trindade Beatísima, e home perfecto. Trae a salvación e non a destrución da natureza; e aprendemos del que non é cristián comportarse mal co home, criatura de Deus, feito á súa imaxe e semellanza⁵.