Virtudes humanas

Certa mentalidade laicista e outra maneiras de pensar que poderiamos chamar pietistas, coinciden en non considerar ao cristián como a un home enteiro e pleno. Para os primeiros, as esixencias do Evanxeo sufocarían as calidades humanas; para os outros, a natureza caída poría en perigo a pureza da fe. O resultado é o mesmo: descoñecer a fondura da Encarnación de Cristo, ignorar que o Verbo fíxose carne, home, e habitou no medio de nós⁶.

A miña experiencia de home, de cristián e de sacerdote ensíname todo o contrario: non existe corazón, por metido que estea no pecado, que non agoche, como o rescaldo entre as cinzas, un lume de nobreza. E cando golpeei neses corazóns, a soas e coa palabra de Cristo, responderon sempre.

Neste mundo, moitos non tratan a Deus; son criaturas que seica non tiveron a ocasión de escoitar a palabra divina ou que a esqueceron. Mais as súas disposicións son humanamente sinceras, leais, compasivas, honradas. E eu atrévome a afirmar que quen reúne estas condicións está a piques de ser xeneroso con Deus, porque as virtudes humanas compoñen o fundamento das sobrenaturais.