Abofé que non abonda con esa capacidade persoal, ninguén se salva sen a graza de Cristo. Pero se o individuo conserva e cultiva un principio de rectitude, Deus achanzaralle o camiño; e poderá ser santo porque soubo vivir como home de ben.

Observariades, quizais, outros casos, en certo sentido contrapostos: tantos que se din cristiáns —porque foron bautizados e reciben outros Sacramentos—, pero que se mostran desleais, mentireiros, insinceros, soberbios... E caen de golpe. Seme-llan estrelas que brillan un momento no ceo e, de súpeto, precipítanse irremisiblemente.

Se aceptamos a nosa responsabilidade de fillos seus, Deus quérenos moi humanos. Que a cabeza toque o ceo, pero que as plantas pisen ben seguras na terra. O prezo de vivir en cristián non é deixar de ser homes ou abdicar do esforzo para adquirir esas virtudes que algúns teñen, aínda sen coñecer a Cristo. O prezo de cada cristián é o sangue redentor do Noso Señor, que nos quere —insisto— moi humanos e moi divi-nos, co empeño cotián de imitalo a El, que é perfectus Deus, perfectus homo.