O que sabe ser forte non se move pola présa de cobrar o froito da súa virtude; é paciente. A fortaleza condúcenos a saborear esa virtude humana e divina da paciencia. «Mediante a vosa paciencia, posuiredes as vosas almas (Lc XXI, 19). A posesión da alma está posta na paciencia que, en efecto, é raíz e custodia de todas as virtudes. Nós posuímos a alma coa paciencia porque, aprendendo a dominarnos a nós mesmos, comezamos a posuír aquilo que somos»⁸. E esta paciencia é a que nos impulsa a ser comprensivos cos demais, persuadidos de que as almas, coma o bo viño, melloran co tempo.