Estamos enumerando ás présas algunhas virtudes humanas. Sei que, na vosa oración ao Señor, aflorarán outras moitas. Eu quixera determe agora uns instantes nunha calidade marabillosa: a magnanimidade.

Magnanimidade: ánimo grande, alma ampla na que caben moitos. É a forza que nos dispón a saír de nós mesmos, para preparármonos a emprender obras valiosas, en beneficio de todos. Non aniña a estreiteza no magnánimo; non media a mesquindade, nin o cálculo egoísta, nin a argallada interesada. O magnánimo dedica sen reservas as súas forzas ao que paga a pena; por iso e quen de entregarse el mesmo. Non se conforma con dar: dáse. E logra entender entón a maior mostra de magnanimidade: darse a Deus.