Se somos veraces, seremos xustos. Non me cansaría xamais de referirme á xustiza, mais aquí só podemos deseñar algúns trazos, sen perder de vista cal é a finalidade de todas estas reflexións: edificar unha vida interior real e auténtica sobre os alicerces profundos das virtudes humanas. Xustiza é dar a cada quen o seu; pero eu engadiría que isto non abonda. Por moito que cada un o mereza, hai que lle dar de máis, porque cada alma é unha obra mestra de Deus.

A mellor caridade está en excederse xenerosamente na xustiza; caridade que adoita pasar inadvertida, pero que é fecunda no Ceo e na terra. É unha equivocación pensar que as expresións termo medio ou xusto medio, como algo característico das virtudes morais, significan mediocridade: algo así como a metade do que é posible realizar. Ese medio entre o exceso e o defecto é un cumio, un punto culminante: o mellor que a prudencia indica. Por outra banda, para as virtudes teologais non se admiten equilibrios: non se pode crer, esperar ou amar demasiado. E ese amor sen límites a Deus reverte sobre os que nos arrodean, en abundancia de xenerosidade, de comprensión, de caridade.