San Tomé sinala tres actos deste bo hábito da intelixencia: pedir consello, xulgar rectamente e decidir¹⁴. O primeiro paso da prudencia é o recoñecemento da propia limitación: a virtude da humildade. Admitir, en determinadas cuestións, que non chegamos a todo, que non podemos abranguer, en tantos casos, circunstancias que é preciso non perder de vista á hora de axuizar. Por iso acudimos a un conselleiro; pero non a un calquera, senón a un capacitado e animado polos nosos mesmos desexos sinceros de amar a Deus, de seguilo fielmente. Non basta solicitar un parecer; temos que nos dirixir a quen nolo poida dar desinteresado e recto.

Despois é necesario xulgar, porque a prudencia esixe ordinariamente unha determinación pronta, oportuna. Se ás veces é prudente retrasar a decisión ata que se completen todos os elementos de xuízo, noutras ocasións sería grande impruden-cia non comezar a poñer por obra, canto antes, o que vemos que se debe facer; especialmente cando está en xogo o ben dos demais.