Non é prudente o que non se equivoca nunca, senón o que sabe rectificar os seus erros. É prudente porque prefire non acertar vinte veces, antes que se deixar levar por un cómodo abstencionismo. Non obra con atolada precipitación ou con absurda temeridade, mais asume o risco das súas decisións, e non renuncia a conseguir o ben polo medo a non acertar. Na nosa vida atopamos compañeiros ponderados, que son obxectivos, que non se apaixonan inclinando a balanza cara ao lado que lles convén. Desas persoas case instintivamente, fiámonos; porque, sen presunción e sen ruídos de algueiradas, proceden sempre ben, con rectitude.

Esta virtude cardinal é indispensable no cristián; pero as últimas metas da prudencia non son a concordia social ou a tranquilidade de non provocar friccións. O motivo principal é o cumprimento da Vontade de Deus, que nos quere sinxelos, mais non puerís; amigos da verdade, mais nunca atolados ou lixeiros. O corazónprudente posuirá a ciencia¹⁷; e esa ciencia é a do amor de Deus, o saber definitivo, o que nos pode salvar, traéndolles a todas as criaturas froitos de paz e de comprensión e, para cada alma, a vida eterna.