Imos considerar por uns instantes os textos desta Misa do martes de Paixón, para que saibamos distinguir o endeusamento bo do endeusamento malo. Imos falar de humildade, porque esta é unha virtude que nos axuda a coñecer, de xeito simultáneo, a nosa miseria e a nosa grandeza.

A nosa miseria resalta con demasiada evidencia. Non me refiro ás limitacións naturais: a tantas aspiracións grandes coas que o home soña e que, en troques, non efectuará nunca, aínda que só sexa por falta de tempo. Penso no que realizamos mal, nas caídas, nas equivocacións que se poderían evitar e non se evitan. Continuamente experimentamos a nosa persoal ineficacia. Mais, ás veces, parece como se todas estas cousas se xuntasen, como se con maior relevo se nos manifestasen, para que nos deamos conta do pouco que somos. Que facer?

Expecta Dominum¹, espera no Señor; vive da esperanza, suxírenos a Igrexa, con amor e con fe. Viriliter age², pórtate virilmente. Que importa que sexamos criaturas de lodo, se temos a esperanza posta en Deus? E se nalgún momento a alma sofre unha caída, un retroceso —non é necesario que suceda—, aplícase o remedio, como se procede normalmente na vida ordinaria coa saúde do corpo, e a recomezar de novo!