Cando san Paulo evoca este misterio prorrompe tamén nun himno gozoso, que hoxe podemos saborear detidamente: porque tedes que abrigar no voso corazón os mesmos sentimentos que Xesucristo no seu, o cal, tendo a natureza de Deus, non foi por usurpación, senón por esencia, o ser igual a Deus; e non obstante, anonadouse a si mesmo, tomando a forma de servo, feito semellante aos homes e reducido á condición de home. Humillouse a si mesmo, facéndose obediente ata a morte e morte de Cruz⁸.

Xesucristo, Noso Señor, con moita frecuencia proponnos na súa predicación o exemplo da súa humildade: aprendede de min, que son manso e humilde de corazón⁹. Para que ti e mais eu saibamos que non hai outro camiño, que só o coñecemento sincero da nosa nada encerra a forza de atraer cara a nós a divina graza. «Por nós Xesucristo veu padecer fame e a alimentar, veu sentir sede e a dar de beber, veuse vestir da nosa mortalida-de e a vestir de inmortalidade, veu pobre para facer ricos»¹⁰.