En todos os niveis da sociedade, buscade especialmente –coa graza de Deus– vocacións á súa Obra entre aquelas persoas que, polo seu traballo, atópanse en centros vitais da convivencia humana, naquelas situacións que constitúen, por dicir así, nós ou lugares de encontro e intersección de densas relacións sociais.

Non me refiro só aos postos reitores dunha comunidade nacional ou superior, desde os que –con espírito de servizo– tanto ben se pode facer, para lograr que a sociedade se estruture de acordo coas esixencias de Cristo, que son garantía de paz verdadeira e de auténtico progreso social.

Refírome tamén –porque interesan tanto ou máis– a aqueles postos, profesións ou oficios que, na esfera das sociedades menores, son, pola súa natureza, medios de contacto con multitude de xentes, desde os que se pode formar cristiamente a súa opinión, influír na súa mentalidade, espertar a súa conciencia, con ese constante afán por dar doutrina, que debe caracterizar a todos os fillos de Deus na súa Obra.

Por iso, díxenvos con frecuencia que interesa –interesa a Deus o noso Señor– que haxa moitas vocacións entre as xentes que son claves nos pobos: persoal das corporacións municipais –secretarios de concello, concelleiros, etc.–, mestres, barbeiros, vendedores ambulantes, farmacéuticos, comadroas, carteiros, mozos de restaurantes, serventas, voceiros de xornais, dependentes de comercios etc.

O noso labor debe chegar ata o último pobo, porque o afán de amor e de paz, que nos move, empapará de espírito cristián todas as actividades do mundo, a través deste traballo capilar, que coida de informar cristiamente as células vivas que forman as comunidades superiores. Non deberá haber ningún pobo, onde non irradie o noso espírito algún supernumerario. E, segundo o noso modo tradicional de facer, ese fillo meu procurará enseguida pegar a outros a súa inquietude santa: e pronto haberá alí un grupo de fillos de Deus na súa Obra, que se atenderá convenientemente –coas viaxes e visitas que sexan necesarias–, para que non se agoste, senón que se manteña vibrante e activo.

Compréndese perfectamente, despois de sinalar a completa diversidade dos socios da Obra, a nosa pluralidade: nas cousas de fe ou nas do espírito do Opus Dei, que son o mínimo denominador común, podemos falar de nós; en todas as demais, en todo o temporal e en todo o teolóxico opinable –numerador inmenso e libre–, ningún dos meus fillos pode dicir nosoutros: debedes dicir eu, ti, el.